Nieuws
Hoe een toevallige passante (80) haar bewogen leven plots deelde met Harm
21 juli 2021, 18:05 • 3 minuten leestijd
GROESBEEK - Dit jaar is er opnieuw geen Nijmeegse Vierdaagse, maar gelopen wordt er wel degelijk. Presentatoren van Omroep Gelderland wandelen deze dagen door de provincie en knopen gesprekken aan met mensen die een verhaal hebben. Soms ook met toevallige passanten, die zomaar een stukje uit hun leven delen.
Harm Edens kwam daar achter op de Oosterhoutsedijk bij Lent. Hij haalde een mevrouw in van 80 jaar, die iedere dag anderhalf uur wandelt. In het verleden liep ze de grootste wandelmars ter wereld liefst negen keer. Het Vierdaagselied en de intochten op de Via Gladiola staan haar nog helder voor de geest.
Zorgen om haar zoon
Maar los van verhalen over 'toen' heeft ze ook verhalen over het nu, die haar bezighouden. Zo heeft ze een zoon die uit de kast is gekomen als homo. Dat gebeurde al lang geleden en het veranderde helemaal niets voor haar. Inmiddels woont haar zoon al zeventien jaar met zijn partner, maar zijn moeder is af en toe nog wel bezorgd. Spreekkoren tijdens voetbalwedstrijden gaan haar bijvoorbeeld aan het hart. "Dan denk ik: jongen, jongen, jongen. Als hij 's avonds uitgaat, ben ik blij als hij weer heelhuids thuis is", zegt ze. "Dat speelt wel altijd een rol. En dat vind ik dus, ja...", vertelt ze aan Harm.
Bekijk de video:
Harm heeft een bijzonder gesprek met een wandelaar (80)
Graaft ze dieper in haar leven, dan duikelt ze nog een verhaal op dat haar heeft gevormd. Ze ontdekte als veertienjarig meisje dat haar vader niet haar vader was. "Dat heeft me mijn hele leven verdriet gedaan. Bij ons thuis zeiden ze: mien kind'ren en jouw kind'ren vechten met onze kind'ren. Snap je? Drie soorten kinderen. Ik zat ertussenin, viel er precies tussen."
Tekenen met een andere naam
Het gezin waar ze deel van uitmaakte werd geëvacueerd naar België. "Daar gingen we met een bus naartoe, maar we moesten wel een bewijs van Nederlanderschap hebben. Toen zei m'n moeder: denk eraan dat je met Hutink tekent. Ze kijkt verbaasd. Zo kwam het, tussen neus en lippen door. Dan stel je vragen, en dan krijg je terug: ja, jij bent niet minder. En dan begint ze te huilen."
Ze heeft haar echte vader nooit ontmoet, maar heeft wel zijn naam. "Maar die leeft niet meer. Ik ben wel aan het zoeken geweest, maar het is niet gelukt. Je legt je er bij neer, je kunt het niet meer achterhalen. Of dat een leegte heeft gebracht? Nee, waarom? Ik heb een man en twee schatten van zonen, en kleinkinderen. Wat wil ik dan nog meer?"
